się okoliczność, lubię wziąć udział w tagu z interesującymi
pytaniami. A kiedy nominuje Was Moreni, zawsze możecie mieć
pewność, że pytania będą ciekawe. Te sprawiły mi sporo radości
– ale i trzeba było to i owo przemyśleć, przeczytać i pogrzebać
w sieci, żeby odpowiedzieć!
uwagę swoje psychiczne predyspozycje, trenerem jakiego pokemona
mogłabyś zostać?
pokemonów jest, no, może nie żadne, ale raczej mikre. I przykryte
kurzem. Przyznaję, że choć w początkową historię się
wciągnęłam, to moja niechęć do wielotomowych sag poskutkowała i
tym, że nie umiałam wyczuć tego przejścia między „tu się
kończy początkowa historia – a tam idzie dalej”. Ale jak
pytają, trzeba odświeżyć swoją znajomość z pokemonami. Myślę,
że całkiem nieźle dogadałabym się z Magikarpem: spokojny, nie
wadzi nikomu, mało waleczny, wyprowadzać też go nie trzeba… Nie
wiem, jak byłoby z trenowaniem, ale chyba byśmy sobie jakoś
poradzili.
własną laskę/różdżkę maga, to jak by ona wyglądała?
co zawsze może udawać coś innego, na wszelki wypadek (nauki panny
Tyk nie poszłyby w las). Może coś jak zwyczajna gałązka albo
gałąź drzewa, taka jak do podpierania się? Chociaż przyznaję,
że zawsze bardziej w książkach podoba mi się magia niewymagająca
różdżek i te czarownice, i ci czarodzieje, którzy głównie dużo
machają rękoma.
charakter z filmu, książki, gry lub komiksu najchętniej byś
przytuliła?
jestem wolna od chęci przytulania bohaterów (jak złych, tak
dobrych), nie licząc kotów, zwłaszcza tych bardzo puchatych. Może
koty syjamskie z „Zakochanego kundla” dałyby się chociaż
pogłaskać?
Aczkolwiek dalej nie wiem, co myślę o tej rasie, wyglądają bardzo smutno.
najfajniejszy wynalazek, którego nigdy nie wynaleziono?
ubrań w płynie, takich jak w „Powrocie do gwiazd” Stanisława
Lema. Naprawdę – wielką. Wyobrażacie sobie: żadnych szaf po
mieszkaniach, żadnego „co tutaj ubrać, żeby do siebie pasowało”,
tylko poręczne ubranie, które jest zawsze wygodne i zawsze na
miejscu? Wiem, że świat przyszłości w „Powrocie…” miał się
wydawać okropny, ale mnie ujął.
kawiarni i popijasz to, co zwykle w takiej sytuacji popijać lubisz.
Nagle podchodzi do ciebie zakapturzona postać w ciemnej pelerynie,
dosiada się i oznajmia, że jest początkującym czarnym
charakterem, po czym prosi o kilka porad, które pomogą w drodze na
szczyt. Co jej radzisz?
razem ze mną i przemyśleć, czy na pewno chce mu się władać
światem z przyległościami. Czarny charakterze, nie ma sensu, tylko
narobisz sobie roboty, podczas gdy można robić tyle przyjemnych
rzeczy! (Wiem, trochę jestem psujzabawą, ale kiedy ja naprawdę
jestem po jasnej stronie mocy?).
świnkokalipsa. Właśnie otacza cię nacierająca horda puchatych
świnek morskich, a warzywa i zielenina, którymi do tej pory
odwracałaś ich uwagę są na wyczerpaniu. Co robisz?
się nie zorientowałam! I mój kontakt ze świnkami morskimi był
raczej nikły i dawno (chociaż piękne to wspomnienie). Może świnki
wyczytają z ócz mych, jak raduje mnie ono i zostawią mnie w
spokoju…?
7. Jesteś
przetrzymywany przez kota-terrorystę. Co robisz, żeby się uwolnić?
mu jeść i otwieram balkon. Wybiega szybciej niż ja, zapewniam Was.
domu z pracy, a w twoim ulubionym fotelu siedzi wielki, zły wilk w
okularach, z fajeczką w paszczy i dobrą książką na kolanach. Co
robisz?
Potem sprawdzam, skąd się wziął i o ile nie zamierza mnie pokroić
na kawałki, jak u Grimmów, czekam aż przeczyta, co czytał, żeby
mi pożyczył (o ile to coś ciekawego) i sobie poszedł. Bo bez
przesady, skąd się tu wziął? Mój dom, moja twierdza i takie tam.
wydziale ds. magicznych stworzeń – zdejmowanie smoków z drzew,
wyciąganie gremlinów ze studzienek kanalizacyjnych, takie tam.
Opowiedz o swoim najciekawszym przypadku.
Siedziałam za biurkiem, sącząc herbatę i przerzucając dzisiejsze wydanie gazety, kiedy zadzwonił po raz pierwszy. Po drugiej stronie słuchawki roztrzęsiony chłopak, po głosie powiedziałabym, że starszy nastolatek, oznajmił, że chce zgłosić magiczny wypadek. Oczywiście – chodziło o otwarte okna. Zanotowałam adres, sprawdziłam, czy mam w torbie wszystkie potrzebne utensylia i ruszyłam do drzwi, kiedy telefon zadzwonił znowu.
Cholera, pomyślałam, trzeba jednak w końcu podpisać tę umowę na komórkę. Problem polegał na tym, że moja gospodyni odprawiała stanowczo wszystkich dzwoniących z call center mówiąc, że czego jak czego, ale komórek nam nie brakuje. W wysokiej kamienicy, dwa lata temu oficjalnie zwróconej rodzinie gospodyni, faktycznie większość mieszkań wyposażona była w spiżarki, komórki, pokoje dla służby – gdybym tylko wyrabiała konfitury w ilości „batalion wojska plus jeden” albo przynajmniej zatrudniała kogoś, kto wolał mieszkać w ciemnej klitce pod schodami zamiast we własnym mieszkaniu, byłoby jak znalazł.
Drugi telefon to była znajoma, starsza pani mieszkająca nieco dalej na tej samej ulicy. Właściwie „znajoma” to nie było odpowiednie słowo – nigdy się nie widziałyśmy, nie licząc tego jednego razu, kiedy z ulicy obserwowałam, jak chowa się za firanką. Wiedziałam, że dźwiga już ósmy krzyżyk i nosi trwałą ondulację.
A oprócz tego wie, co się dzieje.
Tym razem też wiedziała, złożyła doniesienie o trzech przypadkach w samym jej bloku – główni zainteresowani nie wiedzieli pewnie nawet, dokąd mogliby zadzwonić – „nic szkodliwego”: kilka wystraszonych kotów, jedno dziecko z alergią na pierze i zdesperowani rodzice, zrzucony ze ściany zabytkowy łyżnik.
Wystraszonych kotów?
W mojej pracy spotykam się z najróżniejszymi stworzeniami. Ale nie spotkałam jeszcze takiego, które byłoby w stanie wystraszyć kota. Wszyscy wiedzą, że koty czują, co się dzieje, widzą też znacznie więcej niż ludzie, a czasami nawet więcej niż czarownice. Tylko że między „mój kot dziwnie wpatruje się w przestrzeń” i „cały się zjeżył i nie chce zejść z szafy” a „mój kot się wystraszył” jest spora różnica. Wiedziałam, że i moja znajoma to wie – jej spokojny głos, to „nic szkodliwego”, od czego zaczęła, a potem te koty… Wszystko razem zaczynało wyglądać nie jak rutynowa sprawa w ciepły dzień, ale jak coś dużo poważniejszego.
Wyszłam z biura, starannie zamykając drzwi. Strzeżonego naprawdę się strzeże, takie było moje motto, i nie miało sensu zostawiać lokalu otwartego. Otwarte drzwi są jak zaproszenie. A nigdy nie wiadomo, kto akurat postanowi się zaprosić.
Żeby nie być gołosłowną z tymi kotami: jakiś czas temu dostałam zgłoszenie o wampirze, nic groźnego, staruszek zgubił się po drodze do piwnicy, trochę szalał, odrywając kłódki od drzwi piwniczek sąsiadów – uroki mieszkania w bloku – a tamtejsza piwniczna kotka ledwo raczyła zaszczycić go spojrzeniem. Skoro zatem nawet wściekły wampir pozostawiał koty chłodne i obojętne, co, u licha, szalało w bloku mojej znajomej starszej pani?
najciekawszym przypadku – no i, mam nadzieję, było
ciekawie, chociaż o samym
przypadku – przyznaję, było niewiele. Ale wiecie,
odkurzanie
wspomnień
z czasów pracy wydziale do spraw magicznych stworzeń bywa
traumatyczne.)
progu kulkę puchatego nieszczęścia. Taki ni pies, ni wydra, coś
na kształt świdra, generalnie niepodobne do niczego. Sprawdzasz
więc w internecie i ku swojemu bezbrzeżnemu zdumieniu odkrywasz, że
twoja znajda jest… No właśnie, czym?
pćmę? Pćmo, to ty? A może jesteś murkwią? Kurczę, trudno
stwierdzić, ale obstawiam jednak pćmę.
11. Gdybyś
miał/a walczyć o równouprawnienie i emancypację jakiejś
magicznej rasy, to jaka by to była rasa?
potrzebuje – myślę, że jeszcze ktoś by się znalazł. Może
orki? Może skrzaty? Ich procesy emancypacyjne są jednak bardziej w
toku niż na końcu drogi.
Comments
Munchkiny są bardzo urocze.^^ tylko nie mogę się zmusić, żeby zacząć o nich myśleć jak o kotach.
Ad. 1 Wiesz, Magikarp generalnie nie potrafi robić nic oprócz chaotycznego miotania się, ale jeśli masz dość cierpliwości, żeby dotrenować go do ewolucji, to otrzymasz jednego z najpotężniejszych wodnych pokemonów.;)
Ad. 9 <3<3<3
Ad. 11 alsoł, choć kompletnie nie wiem, o czym mówisz ;D (znaczy wiem, że o Lemie, ale to tyle. W ogóle sporo Lema w Twoich odpowiedziach.:))
Dziękuję za wzięcie udziału w zabawie.:)
Author
Mnie jednak zastanawia, jak to z nimi jest, bo one są chyba przerasowione i nie jest im z tym wygodnie (chociaż to prawda, wyglądają uroczo). Przynajmniej tak podejrzewam, ale ponieważ na żywo nigdy żadnego nie widziałam — to gdybam.
Wiem, wiem, to jest właśnie taki pokemon, z którym byśmy się dogadali: nie wiem, czy za bardzo coś byśmy osiągnęli, ale miałabym wymówkę w rodzaju "ale wiecie, to Magikarp" ;). Myślałam jeszcze o tym cudownym pokemonie-usypiaczu, rysującym w furii wąsy na twarzach zaspanych słuchaczy ;).
Cieszę się, że się podobało, mnie się pisało, hm, ciekawie ;).
Nie, u Lema to nawet za bardzo tego tematu emancypacji nie ma — to był raczej taki ogólny rekonesans po zniewolonych rasach fantastyki (może przydałoby się też powalczyć o wygodniejsze ubrania dla bohaterek w ogóle? Chociaż z tym nie jest już chyba aż tak źle, jak było). Ale Lema fakt, sporo, jednak lektura robi swoje ;).
Cała przyjemność po mojej stronie!
Munchikiny to chyba mutacja genetyczna, i chyba tylko w Stanach je uznają za rasę? Tak mi się majaczy, że reszta świata uznaje to za chorobę genetyczną, Amerykanie za uroczą cechę.
Bardzo mnie ciekawi jak wyglądać pćmy :)!
Author
No właśnie nad tym się zastanawiam, bo faktycznie one nie są rasą nigdzie indziej, chyba nawet celowe ich hodowanie jest niedozwolone?
Z tymi pćmami jest pewien problem, jak wspominał Lem ;). Ale nazwa podoba mi się tak ogromnie, że nie mogę jej nie używać ;).
Munchiny generalnie mają te samą dysfunkcję genetyczną, co krótkonogie psy (i ludzie zresztą też, achondroplazja się nazywa;)). Skoro psom nie przeszkadza, to kotom też chyba nie, tak myślę (choć akurat te z Twoich zdjęć należą do najbardziej krótkonogiej z trzech odmian i ona nawet dla mnie jest już ciut zbyt ekstremalna).
Meh, ta adnotacja, co jest do 11 to miała być do 10.:(
Author
Ekstremalna — no właśnie. Zastanawiam się, bo wiesz, są psy, które z natury swojej i urody mają krótkie nogi, koty jednak zwykle mają długie. Stąd moja munchkinowa rozkimna.
Aaa… To tak, to zdecydowanie Lem :D.
Wiesz, z tymi psami to nie jest tak, że z natury i urody. Po prostu ktoś zaczął rozmnażać osobniki z achondroplazją na tyle dawno, że krótkonogie psy już się opatrzyły. Kwestia czasu. Niemniej, za rozmnażaniem chorych na achondroplazję psów stał jakiś zamysł (łatwiej się do nory zmieści), natomiast nie do końca jestem przekonana, czy za rozmnażaniem kotów też jakiś stoi.
Zdaje się, że chodzi o to, że wyglądają uroczo. Bo jednak zwierzę, które jest teoretycznie nadrzewne i skoczne, powinno móc to zrobić.
Nazwa pciem jest cudowna i naprawdę mnie fascynują :).
Author
@Moreni, a wiesz, nie pomyślałam o tym — to znaczy byłam jakoś świadoma, że rasy psów rozwijały się w historii, ale nie przełożyłam sobie na to samo zjawisko w przypadku munchkinków.
@Moreni, @Anna — no właśnie, zastanawiam się, czy one są dalej "kocie" w takich czynnościach jak "wskoczę na tę najwyższą szafę!", czy raczej te krótkie nogi im przeszkadzają.
Z tego, co widziałam kiedyś w TV na filmie poświęconym rasie, to te najwyższe munchkiny raczej nie mają ze wskakiwaniem gdziekolwiek problemów (są tak mniej więcej o połowę niższe od standardowych kotów). Nasz karłowaty kociak też sobie świetnie radził w terenie domowym, niestety w polu nie poradził sobie ostatecznie.:(
Author
Biedny :(.
Czyli może ta zdolność do wskakiwania nie zależy od długości nóg, ale od ogólnych predyspozycji wynikających z bycia kotem? Zastanawiam się — jak w przypadku każdego chyba rasowego kota (tudzież z genetyczną mutacją, zależy jaki na munchkiny przyjmiemy punkt widzenia) — czy taki munchkin nie jest aby narażony na więcej chorób niż zwykły kociak.